سیگر به طور کلی چهار نوع شخصیت غیر واقعی را مد نظر دارد که عبارت هستند از:
1. شخصیت تمثیلی
2. شخصیت غیر بشری
3. شخصیت خیالی یا فانتزی
4. شخصیت اسطوره‌ای (سیگر، 1388،ص 214)
اما از نگاه فریندخت زاهدی شخصیت در ادبیات نمایشی به
1. اسطوره‌ای
2. افسانه‌ای
3. رئالیستی
4. و مدرن تقسیم می‌شوند (زاهدی، 1376،ص 47).
این قباله را بگیر
یک قرص نان گرفته بود دستش و یک لقمه خودش می‌خورد و یک لقمه را می داد به سگی که آنجا بود.
امام این صحنه را دید و به او فرمود:
ـ برای چه این کار را می کنی؟
ـ غلام سرش را انداخت پایین: خجالت می کشم من بخورم و به او نخورانم!
به او فرمود: از جای خود برنخیز تا من بیایم!
به نزد مولای غلام سیاه رفت. باغ را از او خرید و سند آزادی غلام را گرفت. سند و قباله باغی را که غلام در آن کار میکرد، هر دو را به او بخشید
نویسنده: نیره قاسمی زادیان
شخصی که فیلمنامه نویسی می آموزد، از همان ابتدا پی می برد تا چه اندازه ساختار برای فیلمنامه مهم است. ویلیام گلدمن فیلمنامه نویس فیلم هایی چون بوچ کسیدی و ساندنس کید، عروسی شاهزاده خانم و نیروی مطلق در کتاب ارزشمند خود ماجراهایی در صنعت سینما بارها و بارها به این نکته اشاره کرده که فیلمنامه همان ساختار است.
داستان از کنار هم چیده شدن چند عنصر شکل می گیرد. یکی از پراهمیت ترین مهارت هایی که یک فیلمنامه نویس تازه کار باید در آن به تبحر برسد، ساختار نمایشی است.
پرده اول، پرده دوم، پرده سوم
ساختار مهم است. سؤال این است؛ معنی دقیق ساختار چیست؟ یک فیلمنامه نویس تازه کار با افزایش معلوماتش خواه ناخواه با این اصطلاح مواجه خواهد شد؛ «ساختار سه پرده ای». هر فیلمنامه دارای پرده اول، پرده دوم و پرده سوم است که به طور قطع در هر کدام از آن ها عناصری بسط و توسعه می یابند: پی ریزی، کشمکش و گره گشایی (در یک گستره وسیع).
